Wiedza tajemna matek! Niedostępna dla ojców.

Pozostając w temacie sezonu chorobowego oraz idącego za tym “głodu wiedzy” odnośnie leczenia, suplementacji, podnoszenia odporności, chciałam poruszyć temat który powraca w moim domu jak bumerang. Frustruje mnie to okropnie, dokłada mi odpowiedzialności i potęguje presję o której pisałam w poprzednim poście.

“Niekompetencja” ojców. Specjalnie używam takiego słowa, żeby podbić kontrast, bo w mojej rodzinie jest on naprawdę duży. Ja muszę “wiedzieć”, on może być “niedouczony”.

Jakiś czas temu nasze dzieciaki, zaczęły intensywnie chorować, klątwa pierwszego roku w przedszkolu nas dopadła i po 3 miesiącach od rozpoczęcia przygody z placówką chłopcy podupadli na zdrowiu. No i zaczęły się syropki, kropelki, herbatki, psikadła, smarowidła maści wszelkiej. Trochę domowych sposobów, trochę aptecznych, ale nic wyjątkowo skomplikowanego. Do pediatry chodziliśmy całą rodziną, bo ciężko mi samej okiełznać dwóch dzikusków, więc mąż był przy każdej diagnozie i słuchał zaleceń lekarki. Często też on szedł do apteki, więc wiedział co dzieciaki będą przyjmować. A i tak scenariusz zawsze ten sam. Proszę by podał dzieciom lek.

“Łolaboga matko i córko a ty nie możesz?!”.

No nie mogę akurat najwidoczniej skoro go proszę, albo nawet i nie chce mi się, nie mam siły, wstaw dowolne.

Daj im lek XXX.

Gdzie jest?

Jak wygląda?

Ile?

W czym podać?

Któremu dziecku?

Tego tu nie ma!

A nie, jednak jest.

A nie, to nie ten.

A nie możesz sama?

Skąd on ma wiedzieć jaka jest dawka leku? Który lek jest na co? Z czym go można łączyć, czego unikać, jak podawać, o której godzinie?!

I tu pojawi się coś co powinno podnieść skille  wszystkim ojcom. Sprawa jest dość skomplikowana, wymaga wysiłku, czasu, skupienia, ale każdy da radę przysięgam. Odpowiedź na te wszystkie pytania, które zadają sobie współcześni tatowie (wiadomo, że dawne pokolenia “nie pomagały” przy dzieciach) brzmi:

Z ulotki.

Wiem, wiem, ten drobny druczek, ilość tekstu, skomplikowane medyczne terminy typu “pięć kropli zawiesiny”, to wszystko przeraża, ale czego się nie robi dla dzieci?!

Czy mężczyźni myślą, że z chwilą gdy dziecko opuszcza nasze ciało, spływa na nas objawienie i odpowiedzi na wszystkie rodzicielskie pytania? Skąd my to wszystko wiemy, jak nosić, jak przewijać i czy można w 9 miesiącu życia dać polizać czekolady? Otóż nie, nie są to sekrety zarezerwowane dla matek i nie doznajemy olśnienia w sekundę. My tego szukamy, chodzimy na warsztaty, oglądamy webinary, słuchamy wywiadów, podcastów, udzielamy się w kręgach wsparcia. I po ludzku czytamy instrukcje, ulotki i książki.

Mój mąż, który jest naprawdę wspaniałym, zaangażowanym ojcem, uważa, że skoro ja to wszystko wiem, to wystarczy że mu to przekażę i już. Więc pyta o wszystko. Kogo ma pytać, gdzie szukać odpowiedzi jak nie u mnie?!

Frustruje mnie to okropnie, dokłada mi odpowiedzialności i potęguje presję. Jestem odpowiedzialna za nasze dzieci, oczywiście! Zawsze już będę i nic tego nie zmieni, ale ten ciężar powinien być dzielony z ich ojcem. A tu się okazuje, że muszę też być odpowiedzialna za to co on zrobi! Wszystko zależy od tego jakie informacje mu przekażę. Jeśli o czymś zapomnę, coś pomylę, czegoś nie dopilnuję – to będzie moja wina. I to nie tak, że martwię się na zapas, że nie pozwalam się mężowi wykazać, że przecież on na pewno zrobi po swojemu i będzie dobrze… Mój kochany mąż, naprawdę wspaniały tata, podkreślam!, dał mi już już wielokrotnie dowód na to by stosować regułę ograniczonego zaufania gdy zostaje sam z dziećmi. Aby przybliżyć Wam skalę “problemu” wymienię tylko takie sytuacje jak zakraplanie do oczu wody utlenionej (bo “sól” to przecież będzie szczypała), nie dawanie dzieciakom nic do jedzenia podczas mojej nieobecności (nie mówiły że są głodne), trzymanie młodszego z kupą w pampersie po kilka godzin albo kładzenie go tak spać – to się zdarzało nawet kilka razy w tygodniu, a młody potwornie się odparza (nie czuł zapachu kupy, do pieluszki nie zaglądał – bo nie czuł zapachu kupy).

Zabawne nawet, ale trochę to śmiech przez łzy.

Toczę nieustannie walkę o “równouprawnienie”. Mogłabym machnąć ręką i po prostu odpuścić, bo od kilku lat niewiele się zmienia. Mam jednak nadzieję, że dzięki temu mój mąż zacznie przynajmniej próbować! Czym innym jest partnerstwo, współpraca, wymienianie się wiedzą, a czym innym wiszenie na kimś i czerpanie od niego by sobie ułatwić.

A jak jest u Was?